Iedere avond zitten wij als thuisblijvers met smacht te wachten op het verhaaltje van de dag dat op de website van de school wordt geplaatst. Dit is de enige manier waarop we een beetje kunnen zien hoe het met ons meiske gaat. Ze zit nou eenmaal op grote afstand van pons vandaan en we kunnen haar niet zien of spreken. We zijn blij dat we ook wat foto's te zien krijgen. Als we die bekijken dan lijkt het erop dat ze geen tijd heeft om ons te missen. Buiten de hele dag skiën en sneeuwpret wordt nu al apres-ski beleefd en 's avonds treden ze voor elkaar op.

In België is het heel gewoon. In de 6e klas van de lagere school gaan de kinderen een reis maken. Niet zoals wij vroeger op kamp naar een oud klooster 25km van huis. Nee, ons prinsesje zit op dit moment gewoon in Oostenrijk. Het uitzwaaien verliep al niet echt soepel. Er moesten 54 mensen in een bus waar maar plaats was voor 52. Ook alle bagage paste niet in die bus. Uiteindelijk heeft de directeur van de school, die toch al meeging als begeleiding, zijn privé auto gehaald en is met een leraar en de spullen die niet in de bus paste achter het span aangereden. Rond 19:30 's avonds zijn ze aangekomen. Via de school tamtam (een bellijst) werden we op de hoogte gebracht en werden onze gemoederen een beetje gesust.

De komende dagen zullen we eens kijken of we ze voorbij zien glijden op de webcam (http://www.knitteltirol.at/schischule.html)

De eerste wereldoorlog is in België een belangrijk onderwerp. Op de school wordt er blijkbaar veel over verteld en Rens heeft deze stof de afgelopen tijd geleerd. Jeske was een paar jaar geleden ook al zo enthousiast toen ze dit onderwerp op school aansneden. Toen zijn we ook allerlei dingen gaan bekijken in Normandië en Bretagne. Rens wilde echter wel eens "The last post" horen. Ik moet bekennen dat ik die ook nog nooit gehoord had in het echt. Aangezien er geen tweede kerstdag bestaat in België, was dat een goed moment om een weekendje Ieper te plannen. Wat si daar nou allemaal te zien: Musea, loopgraven (we moesten even zoeken), begraafplaatsen van militairen uit allerlei landen en klaprozen (want dat is het symbool voor de oorlogstijd in dat gebied). Het weer zat ons mee en mede daarom hebben we echt genoten van dit weekend.

Het is allemaal begonnen toe ik dit jaar naar het optreden ging kijken van de kids. Ik had echt wel het gevoel dat ik ook weer iets met muziek moest gaan doen. Drummen sprak me vroeger al aan en het begon wel te jeuken. Ik ging dit echter niet doen omdat ik daar geen tijd voor had. Totdat Marjolein me gewoonweg op heeft gegeven voor drumles. Op vrijdag kan ik namelijk prima een half uurtje missen voor drumles. Er moet natuurlijk wel geoefend worden, maar dat kan je zelf indelen. Misschien nog wel belangrijker, het is ook een stimulans voor de kids om nog meer te oefenen en hun best te doen.

Toch ben ik zelf wel behoorlijk trots dat ik mijn eerste drumdiploma heb gehaald. Onze muziekleraar Klaas Versteeg was ook trots. Ik heb dit namelijk al voor elkaar gespeeld in 3 maanden tijd. Dit terwijl de gemiddelde drummer hier toch al snel een jaar over doet. Blijkbaar heb ik mijn talent ontdekt.